| |
Mijlpaal
Beste allemaal,
6 februari is een datum als ieder ander. Gewoon een dag in het begin
van het jaar. Dat ik op die datum mijn verjaardag vier dat is zo als
het moet zijn. Nee, mijn verjaardag die werd in het verleden nooit
groots gevierd. Heel gewoon met mijn nazaten thuis met een bakje
koffie en vlaai en of met een etentje buiten de deur. Dan werd met z’n
allen “Lang zal hij leven gezongen met hiep-hiep-hoera erbij
“en klaar was het. Hartstikke gezellig! Maar deze 6 februari van 2021
werd anders dan gewoonlijk. En dat was ook mede de schuld van het
coronavirus. Uit eten gaan met mijn familieclub dat kon niet omdat
door de lockdown alle restaurants en eettenten de deuren gesloten
moesten houden. En daarbij mocht thuis ook geen feest gevierd worden.
Een samenkomst van méér dan 3 personen was op straffe van boete
verboden. Maar mijn 90ste verjaardag in stilte voorbij laten gaan dat
was voor m’n nazaten wreed en onwerkelijk. Dat is een mijlpaal die
toch wel de nodige franje verdiend was hun mening. Nou, dat heb ik
mogen meemaken. Mijn hele tent werd een bonte kermis. De veelkleurige
ballonnen en slingers en foto’s in mijn woonkamer deden aan als een
carnavalstent. En bovendien werd ook nog het grote raam aan de
straatkant beplakt met fotoposters in groot formaat. Met afbeeldingen
van me toen ik nog jong en knap was. Met een kop vol met haar! Kortom,
het is voor mij een onvergetelijke dag geweest. De aandacht en de vele
wenskaarten die ik gekregen heb van vrienden en kennissen en
buurtgenoten, die maakten me week. En niet te vergeten de
felicitaties via mijn telefoon en per E-mail. Die twee toestellen
hebben roodgloeiend gestaan. Van nature ben ik extrovert, één brok
emotie, en normaal geen man van tranen. Maar bij het alsmaar ouder
worden veranderde dat bij me. De tijd dat ik hartenpijn heb gehad
heeft me goed gedaan. Des temeer besef en waardeer ik nu de gewone
dingen des levens. Dat al gauw iets zielroerends heeft. Toen de
kruitdampen van mijn verjaardagfeestje waren opgetrokken en ik naar de
vele felicitatiekaarten keek, naar de cadeaus en de bloemen die ik had
gekregen, werd ik stil en raakte ik er door ontroerd. Gevoelens die
niet in woorden zijn uit te drukken. Diep van binnen begon het bij me
te borrelen wat opsteeg tot in mijn keel. Een dikke brok bleef in mijn
strot steken en mijn ogen werden vochtig. De mooie woorden die op die
kaarten waren geschreven waren de taal van mijn hart, de blikopeners
van m’n ziel. Ook voelde ik in mezelf iets terugkeren van vroeger: een
harmonisch gevoel van verbondenheid Ik schaam me er niet voor om het
te zeggen. Op een van de vele kaarten stond geschreven “ Beter
boven de grond dan onder de grond. Gefeliciteerd !. Die tekst deed
me denken aan mijn verblijf in het ziekenhuis toen het coronavirus me
te pakken had. Nee, die gedachte was nu niet op z’n plaats en daarom
zette ik die gauw van me af. Ik hoorde het de dokter in het ziekenhuis
nog zeggen: “ Je bent hoog bejaard meneer Schepers “ wilt u
daar rekening mee houden? En ik heb zijn woorden serieus genomen.
Tussen alle moeilijke dagen vanwege het coronavirus was mijn 90ste
verjaardag een dag van feest. Helaas niet in een zaal vol met mensen
in een jubelstemming tussen versieringen en champagne, maar toch
feestelijk. En daar hebben jullie aan meegewerkt.
Ik wil jullie daar hartelijk voor bedanken.
Pie.
|
|
New
