| |
Zomer in Februari
Wie heeft niet de wens om weer eens vrij en frank naar buiten te gaan?
Van huis weg om de dagelijkse zorgen te vergeten. Ver weg van de TV en
facebook en de twitter en al het gedoe met mondkapjes en de anderhalve
meter. Weg van de vele narigheid die het coronavirus ons bezorgde. Op
de zondag dat ik dit schrijf is het zomer in februari en zijn de
schaatsen weer opgeborgen en is de carnaval ook al voorbij. De zon die
schijnt op zijn best en laat het kwik in de thermometer stijgen tot 17
graden boven nul. Dat natuurverschijnsel bracht massa’s mensen op de
been. Men zag fietsers en wandelaars met rugzakjes op die er even
tussen uit waren. Met goede regelmaat ga ik op zondagmiddag bij mijn
zus op bezoek. Met een bakje leut en wat lekkers erbij, wisselen we
dan onze nieuwtjes uit. En als de koffie en het gebak er in zit dan
komt de fles op tafel. Voor mijn zus een paar wijntjes en voor mij ’n
paar hartversterkertjes. Dat is altijd hartstikke gezellig! Soms dan
gebruiken we dat ook hier of daar op een terras van het een of andere
restaurant. Maar helaas zijn de terrassen door de lockdown onbezet en
staan er de lege stoelen en de tafels nog opgestapeld. Het mooie weer
op de zondag was voor mij en mijn zus ook de reden om de eerste warme
zonnestralen enthousiast te begroeten. Op de stralende lentedag, op 21
februari, precies een week na de sneeuw en ijspret en met corona in
ons land, gingen we op zoek naar de plek waar we in alle rust een
wandelingetje konden maken en we op een bankje konden uitrusten als
dat nodig zou zijn. En dat vonden we in Beek op de weide met de
herdenkingsbomen van overleden dierbaren. Daar hebben we bij de boom
van Marlies, de overleden dochter van mijn zus, haar in gepaste stilte
herdacht en een kaars laten branden. Dat bezorgde mijn zus weer het
onbetaalbare gevoel van verbondenheid met haar dierbare dochter. Het
verkwikkende zonnetje dat deed de fraaie aanleg van het herdenkingsbos
met zijn kale boompjes nog opvallender accenturen. We waren met ons
beiden de enigen die er rondiepen waardoor wij volop gelegenheid
hadden om de stille pracht van deze wijdingsvolle omgeving in ons op
te nemen. Daar in die voorname omgeving met zijn serene rust hadden de
honderden geadopteerde bomen stuk voor stuk een grote betekenis met
het kenmerk dat vele overledene met liefdevolle herinneringen blijven
voortleven. Na ons bezoek en de wandeling op de betreffende
herdenkingsplek te Beek zijn we naar de Maasband gereden om de
vorderingen van de bouw van de nieuwe brug naar dat gehucht te
bekijken. We waren er niet alleen. De bouw van de brug trok een breed
publiek. Onze bedoeling om bij het bekende “ bakhoes” in de Maasband
een bakje koffie te gebruiken dat viel in het water. En waarom? Omdat
daar een lange rij van mensen voor de deur stond die dat ook wilden.
Hoewel de lekkere geur van de koffie ons bijna dwong om toch maar in
de rij aan te sluiten. Nee, toch maar niet! Daarom reden we verder
over de hobbelige landweg langs de Maas richting het idyllische dorpje
Urmond. Op die weg kon je echt zien dat de mensen er even tussenuit
wilden. Heel veel mensen kwamen we op de kronkelende weg met veel
kuilen en hobbels tegen. Gezinnen met kinderen en weer anderen met de
hond of ’n einzelgänger die allemaal met een toeristentempo’s aan het
wandelen waren. Genietende onder een zon die voor een temperatuur van
bijna 18 graden zorgde. Al vlug waren we door Urmond heen gereden en
begaven we ons op weg naar huis. Maar op die weg passeerden we de
dodenakker van Stein die ons op het idee bracht om daar ook nog een
kijkje te nemen. Daar aangekomen laafden we eerst op een bankje bij de
ingang onze dorst. Dat deden we met een frisdrankje uit een kartonnen
verpakking met een rietje welke mijn zus bij zich had. We hoorden de
vogels hoog in de eikenbomen op de begraafplaats hun hoogste lied
fluiten toen we even later langs de graven slenterden. Op veel graven
lagen mooie bloemen die aan het verwelken waren door de brandende zon.
Maar ook zagen we nieuw leven in de vorm van bloeiende krokussen die
hier en daar tussen de dood uit de grond tot bloei waren gekomen. Ze
waren de voorbode van de naderende lente. Met gepaste eerbied voor de
overledene die er hun laatste rustplaats hadden gekregen maakte we na
’n tijdje een einde aan het kerkhofbezoek. Een beetje moe van onze
omzwerving kwamen we zeer voldaan thuis waar we met koffie en koek, en
met een enige drankjes achteraf, samen hebben zitten na te genieten
van onze vruchtbare en zomerse zondagmiddag in februari van het jaar
2021.
Pie.
|
|
New
