| |
Zwervertje.
Het was alsof
een kanon in mijn kamer afgeschoten werd zo hard rinkelde de
telefoon. Over enige dagen terug werd ik er door opgeschrikt. Ik was
in mijn luie stoel bezig aan mijn dagelijks middagdutje toen die
lulbuis zo hard tekeer ging. Hé-hé wie mag dat nu zijn mopperde ik
nog half slaperig. Moeizaam kwam ik uit mijn zetel overeind om te
horen met wie ik te maken zou krijgen. Na mijn hallo, kreeg ik de
stem van een duivenliefhebber uit Gelderland te horen. Hij begon met
zich te verontschuldigen als hij mij soms had gestoord om vervolgens
verder te gaan met me te vertellen dat hij een probleem had. Een
beetje smekend vroeg hij me of ik hem ter wille wilde zijn om dat
probleem op te lossen. Zo vertelde hij me dat hij was gebeld
geworden door mensen uit de gemeente Stein die hem zeiden dat een
jonge duiven van hem al enkele dagen rond hun huis en in hun tuin
rondzwierf en niet meer weg ging. Het vogeltje is zo tam en lief
meneer, zei het vrouwke tegen hem. En het is zielig om te zien hoe
het zit te treuren van verdriet. Ik heb medelijden met de duif. Kom
het duifje alstublieft ophalen mijnheer of zeg me wat ik anders kan
doen. De mensen hebben me echt beroerd door de zorgzaamheid die ze
voor mijn jonge duif hebben zei de man, maar omdat het 3 uur rijden
is van hierbij mij naar Stein, zie ik daar van af. En daar ik op
mijn navraag nergens kon vinden dat er bij U in de regio een
opvangcentrum voor duiven is, ben ik ten einde raad bij U terecht
gekomen. Mijn vraag is nu of U zich over de duif wil ontfermen zodat
de vriendelijke mensen een gerust hart krijgen dat het ‘lieve
duifje’ goed verzorgd zal worden. Enfin, u vult het zelf maar in wat
u dan met de duif doet. Ik wil die mensen dan bellen en vragen of
ze zo goed willen zijn om de duif naar u te brengen.
Daar ik altijd
de duiven, die bij me komen aanvliegen verzorg en de eigenaars
opspoor, zo vond ik het natuurlijk nu ook goed dat ze me het “zwervertje”
zouden brengen. Ik beloofde de liefhebber dat ik z’n duif zolang zou
verzorgen tot ze weer van haar vermoeienis was hersteld en dat ik ze
dan zou lossen met de hoop dat ze dan weer bij hem terug zou komen.
Met veel dank en de toezegging dat hij de kosten wilde betalen die
ik daarbij zou gemaakt hebben zo beëindigden we ons gesprek.
Nauwelijks ’n uur later stond een jonge heer met de duif, in een
schoenendoos, bij me aan de deur. Bijna tot tranen toe bewogen
vertelde hij me in geuren en kleuren hoe de jonge duif zich bij hun
had opgehouden en hoe lief ze al de tijd was geweest. Ik had met een
echte dierenvriend te doen. Om kort te zijn, het duifje dat erg
vermagerd en uitgeput is dat verblijft nu bij mij in de kleine
volière om te herstellen. Het gaat goed. Na 2 twee dagen kon ik al
opmerken dat er vooruitgang in zit. Ze eet goed en de uitwerpselen
beginnen ook vaste vormen te krijgen en ze zit niet meer zo dik. Als
zich die beterschap zo voortzet dan heb ik de goede hoop dat ik de
duif achter ’n weekje weer de vrijheid kan geven met de verwachting
dat ze dan vertrekt naar de eigenaar in Gelderland. Dat zou voor al
de moeite een grote beloning zijn.
Pie.
|
|
