| |
Bronsgroen eikenhout.
Waar in het bronsgroen eikenhout het nachtegaaltje zingt zo begint het
Limburgs volkslied. Ik weet niet hoe vaak ik het in mijn leven
gezongen heb maar heel dikwijls. En uit volle borst ook nog. Dat was
als de generale duivenkampioenen bij de WEFO werden gehuldigd. Jammer
genoeg heeft het coronavirus er een stokje voorgestoken dat het
huldigen van de duivenkampioenen al een paar keer niet is kunnen
gebeuren zoals zich dat betaamd. Misschien kan dit wel weer als het
vliegseizoen van 2021 is afgelopen. Het is te hopen. En naar de
berichtgeving van de afdeling Limburg krijgt in april het
duivenseizoen zijn start. Hoera ! Hoewel we nog met een mondkapje de
duiven naar de lokalen moeten brengen en de anderhalve meter in acht
moeten houden, neemt dat niet weg dat we blij zijn dat we weer
duivensport gaan beleven. En voor mij al zeker. Hoewel het corona ’n
flinke dreun bij me achtergelaten heeft ga ik toch proberen om de
winnaars bij de Wefo weer op een voetstuk te plaatsen. Ja, proberen.
Ook al is het al enkele maanden geleden dat ik bij de doodgraver van
de schop ben gesprongen, wil dat niet zeggen dat ik weer helemaal fit
ben. Als ik denk aan de dagen van 29 oktober en 26 december van het
vorige jaar toen ik met corona naar het ziekenhuis werd gebracht dan
krijg ik het weer doodsbenauwd. Hijgend en happend naar lucht en met
een blik op standje nul lag ik in de ambulance. Kun je me zien hoor ik
de verpleger nog zeggen die als een schim over me heen gebogen stond.
Dat zijn van die momenten die me nog steeds angst inboezemen en me de
moed in de schoenen doet zakken. Ik vind het zonde dat de angst dan
grip op me krijgt en me dan in een downstemming brengt. Dan heb ik
geen behoefte aan niks meer. Helemaal geen puf om iets te gaan
ondernemen. Slapen, dat wel. Het virus heeft me niet alleen voor ’n
deel lichamelijk gesloopt maar ook psychisch heeft het me een knauw
gegeven. Maar het heeft me niet de hoop ontnomen in het geloof dat het
over gaat. En zo niet, dan mag ik blij zijn dat ik nog leef. Dat is
o.a. de duivenliefhebbers Huub van Loo (77) uit Elsloo en Wil Beckers
(75) uit Sittard niet gegund. Beide liefhebbers, die longziek waren,
zijn onlangs en wellicht mede door het coronavirus, uit het leven
gerukt. Het duivenleger van fond-spelers verliest vooral in de persoon
van Wil Beckers een liefhebber van naam. Door zijn geweldige successen
op de grote fond en zijn diverse nationale overwinningen behoord hij
bij de liefhebbers die met roem overladen zijn. In ons geheugen staat
nog fris nog zijn nationale overwinning op Perpignan van 2019 die hij
met zijn blauwe weduwnaar 16/1776186 wist te winnen. Moordend was de
vlucht, roemrijk werd Wil Beckers. Helaas, door zijn heengaan zal dat
geen vervolg krijgen en blijven slechts herinneringen over. Het heeft
zo moeten zijn!
Het is einde maart. De winter is voorbij en de zomer lonkt. Natuurlijk
zullen we nog met aprilse grillen te maken krijgen maar dat neemt niet
weg dat we weer de kriebel in ons bloed voelen. Als we weer met de
duiven vliegen dan vergeten we veel van de narigheid die ons het
coronavirus bracht en hopen we met ons allen dat de endemie snel de
kop krijgt ingedrukt.
Een nieuwe kans-periode met de duiven komt er aan en het kan misschien
de lang verwachtte doorbraak betekenen. Veel succes !!!!!
Pie.
|
|
